Exclusive
20
min

Nagroda „Portrety Siostrzeństwa”: w marcu ogłosimy zwyciężczynie

Nagroda „Portrety Siostrzeństwa” stała się już tradycją serwisu Sestry.eu. Nazwiska tegorocznych zwyciężczyń zostaną ogłoszone 4 marca. Wytypujemy je spośród kobiet, które poświęcają się obronie demokracji i praw człowieka. Kapituła Honorowa wybierze dwie laureatki, Polkę i Ukrainkę, które staną się twarzami Siostrzeństwa w 2025 roku

Sestry

Nominowane do nagrody „Portrety Siostrzeństwa”

No items found.

Wesprzyj Sestry

Nawet mały wkład w prawdziwe dziennikarstwo pomaga demokracji przetrwać. Dołącz do nas i razem opowiemy światu inspirujące historie ludzi walczących o wolność!

Wpłać dotację

Trzy lata wojny to wielki test dla wszystkich. Niektórzy są wciąż gotowi iść ramię w ramię z Ukrainą aż do zwycięstwa, inni zaczęli już wątpić, co dalej robić, jeszcze inni całkiem stracili nadzieję. Są jednak tacy, którzy nigdy nie przestają czynić dobra dla Ukrainy i całego wolnego świata. Każdego dnia tysiące Ukraińców i Polaków wnoszą nieoceniony wkład w zwycięstwo demokracji i wolności. Pomimo zmęczenia trzema latami wojny, kontynuują swoją niestrudzoną pracę na rzecz lepszej przyszłości. My, międzynarodowy magazyn Sestry.eu, opowiadamy historie niesamowitych kobiet, które każdego dnia zmieniają świat na lepsze.

W 2024 r. zespół redakcyjny Sestry.eu ustanowił specjalną nagrodę „Portrety Siostrzeństwa”. Honorujemy nią te kobiety, które poprzez swoją aktywną obywatelską postawę i gotowość do poświęceń czynią wszystko, by pomóc najbardziej potrzebującym.

<span class="teaser"><img src="https://cdn.prod.website-files.com/64ae8bc0e4312cd55033950d/65cc6e8f39be6e9d65fcf154_Sestry.eu_Portretysiostrzenstwa250mini.avif">"My nie konkurujemy, ale współpracujemy". Magazyn Sestry.eu ogłasza zwycięzców nagrody "Portrety Siostrzeństwa"</span>

Tegoroczna ceremonia wręczenia nagród odbędzie się 4 marca w Warszawie. Kapituła nominowała 12 kobiet. Spośród nich wyłonione zostaną laureatki nagrody „Portrety Siostrzeństwa” – Ukrainka i Polka, twarze wzajemnego wsparcia i współpracy w dialogu polsko-ukraińskim, wzory prawdziwego siostrzeństwa.

Zachęcamy również naszych czytelników do wzięcia udziału w głosowaniu i wybrania lidera, który zasługuje na specjalną nagrodę czytelników „Portrety siostrzeństwa”. Aby to zrobić wystarczy kliknąć ten link. Głosowanie potrwa do 22 lutego 2025 r.

Kapituła nagrody „Portrety Siostrzeństwa”:

  • Dominika Kulczyk, przedsiębiorczyni, prezeska Kulczyk Foundation
  • Agnieszka Holland, reżyserka filmowa
  • Kateryna Bodnar, żona Ambasadora Ukrainy w RP
  • Natalka Panczenko, liderka „Euromajdanu-Warszawa”, przewodnicząca zarządu Fundacji Stand with Ukraine
  • Adriana Porowska, Ministra ds Społeczeństwa Obywatelskiego
  • Myrosława Gongadze, szefowa rozgłośni Głosu Ameryki w Europie Wschodniej
  • Myrosława Keryk, prezeska zarządu Fundacji Ukraiński Dom
  • Bianka Zalewska, dziennikarka
  • Elwira Niewiera, reżyserka filmowa
  • Kateryna Głazkowa, dyrektorka wykonawcza Związku Przedsiębiorców Ukraińskich
  • Joanna Mosiej, redaktorka naczelna Sestry.eu
  • Maria Górska, redaktorka naczelna Slawa TV

Nominowane do nagrody „Portrety Siostrzeństwa”, Polska:

Agnieszka Zach, wolontariuszka

Zdjęcie: Agnieszka Rodowicz

Przed wojną pracowała jako przewodniczka w największym rezerwacie przyrody w Polsce – Biebrzańskim Parku Narodowym, wychowywała czwórkę dzieci i budowała dom. 24 lutego 2022 r. jej życie zmieniło się diametralnie. Postanowiła poświęcić się pomaganiu Ukraińcom. Udzieliła schronienia kobietom i dzieciom uciekającym przed wojną. Później zaczęła jeździć do Ukrainy jako wolontariuszka. Od trzech lat dostarcza pomoc humanitarną na linię frontu. Zawsze, bez względu na pogodę, chodzi boso, dlatego mówią na nią: „Bosonoga” albo: „Wiedźma”.

Anna Łazar, kuratorka, historyczka sztuki, tłumaczka

Zdjęcie: Archiwum prywatne

Kuratorka, historyczka sztuki, tłumaczka literatury i osoba publiczna, która od wielu lat buduje mosty kulturalne między Polską a Ukrainą. Jest członkinią Archiwum Kobiet Instytutu Badań Literackich PAN oraz polskiej sekcji AICA. Ukończyła filologię ukraińską i polską oraz historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Przez siedem lat była zastępczynią dyrektora Instytutu Polskiego w Kijowie. W swoich interdyscyplinarnych projektach łączy sztukę współczesną z refleksją historyczną i społeczną. Jej tłumaczenia obejmują zarówno klasyczne, jak współczesne dzieła literatury ukraińskiej.

Anna jest również wolontariuszką. Jej działania łączą artystów, pisarzy, myślicieli z obu krajów i poszerzają kontekst kultury ukraińskiej.

Monika Andruszewska, korespondentka wojenna i wolontariuszka

Zdjęcie: Archiwum prywatne

Od czasu Rewolucji Godności mieszka w Ukrainie. W 2014 roku wraz z wolontariuszami udała się na Wschód. W swoich materiałach relacjonowała wszystko, co działo się na froncie. Była świadkiem walk w pobliżu lotniska w Doniecku, z narażeniem życia ewakuowała 30 Ukraińców z Irpienia pod Kijowem.

Dziś Monika aktywnie angażuje się w wolontariat i we współpracy z Centrum Lemkina w Warszawie zbiera dowody rosyjskich zbrodni wojennych na terytorium Ukrainy. Za swoje osiągnięcia została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi RP, Nagrodą „Stand with Ukraine” oraz Nagrodą Związku Dziennikarzy Polskich za reportaż „Bierz ciało, póki dają”, poświęconą ukraińskim matkom poszukującym synów zaginionych w czasie wojny.

Anna Dąbrowska, prezeska Stowarzyszenia Homo Faber

Zdjęcie:Archiwum prywatne

Anna Dąbrowska zajmuje się wpływem migracji na społeczność lokalną i jest zaangażowana w programowanie polityki integracyjnej na poziomie miasta. Współzałożycielka „Baobabu”, przestrzeni spotkań społecznościowych w Lublinie.

Olga Piasecka-Nieć, psycholożka, prezeska Fundacji "Kocham Dębniki"

Zdjęcie: Archiwum prywatne

Obecnie pod opieką jej fundacji znajduje się ponad 1300 ukraińskich rodzin. W lutym 2022 roku zawiesiła swoje dotychczasowe życie i karierę, by być z ukraińskimi kobietami i rodzinami szukającymi w Polsce schronienia przed wojną.

Olga stara się pomóc ukraińskim kobietom i ich dzieciom odbudować zniszczone życie. Uważa, że zdolność do przekształcenia kryzysu w siłę i rozwój zależy od sprzyjającego środowiska i wsparcia: „To, czego bardzo pragnę, to aby to doświadczenie było przekazywane dalej. I to się dzieje! Kobiety, które wracają do Ukrainy, zabierają ze sobą to, czego się tu nauczyły, wnoszą to do swojego życia i budują wokół siebie nowe społeczności”.

Anna Suska-Jakubowska

Zdjęcie: Archiwum prywatne

Od 2013 roku pracuje w Kamiliańskiej Misji Pomocy Społecznej, gdzie koordynuje projekt mieszkań dla osób w kryzysie bezdomności. Po wybuchu pełnoskalowej wojny w Ukrainie odpowiadała za organizację miejsc tymczasowego zakwaterowania dla uchodźców w Pensjonacie Socjalnym „Św. Łazarz” oraz koordynowała wsparcie dla rodzin uchodźczych przebywających w mieszkaniach. Aktywnie wspierała uchodźców w poszukiwaniu pracy, była ich pierwszym kontaktem z pracodawcami, a także reprezentowała ich w szkołach, urzędach, bankach i innych instytucjach. Organizowała i uczestniczyła w spotkaniach z psychologami, lekarzami pierwszego kontaktu oraz specjalistami, dbając o zdrowie fizyczne i psychiczne osób dotkniętych wojną.

Nominowane do nagrody „Portrety Siostrzeństwa”, Ukraina:

Julia „Tajra” Pajewska, żołnierka, ratowniczka medyczna

Zdjęcie: Archiwum prywatne

Zapewniała pomoc medyczną uczestnikom Rewolucji Godności. Jako szefowa ochotniczej jednostki paramedycznej „Anioły Tajry” w latach 2014-2018 prowadziła taktyczne szkolenia medyczne na linii frontu. 16 marca 2022 r., podczas obrony Mariupola, została wzięta do niewoli przez Rosjan. Zwolniona 17 czerwca 2022 r.

W 2023 r. Julia zdobyła nagrodę International Women of Courage – Departament Stanu USA przyznał jej tytuł Najodważniejszej Kobiety Świata, otrzymała też nagrodę na Igrzyskach Niepokonanych w Niemczech. Ponadto została uhonorowana odznaczeniem prezydenta Ukrainy „Za humanitarny udział w operacji antyterrorystycznej” oraz Orderem Bohatera Ludowego Ukrainy. Obecnie „Tajra” walczy w szeregach 13 Brygady Gwardii Narodowej Ukrainy „Karta”.

Olena Apczel, reżyserka, żołnierka

Zdjęcie: Archiwum prywatne

Aktywistka, badaczka, performerka, reżyserka, doktorka filozofii i nauk o sztuce, wolontariuszka, kuratorka kultury i ambasadorka Ukrainy, żołnierka Gwardii Narodowej Ukrainy, ochotniczka. Brała aktywny udział w Rewolucji Godności – na kijowskim i charkowskim Majdanie. W 2021 roku kierowała działem programów społecznych w warszawskim Nowym Teatrze, i aktywnie działała w społeczności ukraińskich wolontariuszy w Polsce.
Jesienią 2022 roku przeprowadziła się do Berlina, gdzie pracowała jako współdyrektorka Theatertreffen – największego festiwalu teatralnego niemieckojęzycznego obszaru.Po prawie czterech latach życia za granicą, wróciła do domu, by dołączyć do Sił Obronnych Ukrainy.

Mariana Mamonowa, była więźniarka Kremla, psychoterapeutka, założycielka fundacji charytatywnej

Zdjęcie: Archiwum prywatne

Wstąpiła do wojska w 2018 roku. Tam poznała swojego przyszłego męża, członka Gwardii Narodowej. Wiosną 2022 r. jako wojskowa sanitariuszka została wzięta do niewoli, była w wtedy w trzecim miesiącu ciąży. Została wymieniona zaledwie trzy dni przed terminem porodu.

Po uwolnieniu założył fundację charytatywną, by pomagać kobietom. Dziś to jej misja: „Celem naszej fundacji jest pomoc kobietom, które przeżyły niewolę. Pomoc w rehabilitacji: psychiczna, fizyczna, duchowa". Fundacja zapewnia również pomoc ciężarnym żonom żołnierzy, ciężarnym weterankom i kobietom w ciąży, które straciły mężów podczas wojny.

Olga Rudniewa, dyrektorka generalna Superhumans Center

Zdjęcie: Archiwum prywatne

Superhumans Center to klinika zapewniająca pomoc psychologiczną, protetykę, chirurgię rekonstrukcyjną i rehabilitację osobom dotkniętym wojną. Od pierwszych dni wojny kierowała największym centrum logistycznym w Europie – HelpUkraine Centre, stworzonym we współpracy z Nową Posztą, Rozetka i terminalem TIS.

Od 2004 r. do sierpnia 2022 r. była dyrektorką Fundacji Eleny Pinczuk i koordynatorką przestrzeni edukacji seksualnej Dialog Hub. Współzałożycielka Veteran Hub, przestrzeni zapewniającej kompleksowe usługi dla weteranów.

Pod kierownictwem Olgi zrealizowano zakrojone na szeroką skalę kampanie medialne, koncerty charytatywne Eltona Johna, Queen i Paula McCartneya. W ciągu minionych 7 lat była na listach kobiet odnoszących największe sukcesy w Ukrainie według NV i „Ukraińskiej Prawdy”. W 2024 roku Olga uznana przez BBC za jedną ze 100 najważniejszych kobiet roku.

Ołeksandra Mezinowa, dyrektorka i założycielka schroniska dla zwierząt "Sirius"

Zdjęcie: Archiwum prywatne

Przed wybuchem wojny schronisko „Sirius” w Fedoriwce niedaleko Kijowa było domem dla 3 500 zwierząt. Teraz jest tu ich mniej, mimo że wojsko i wolontariusze stale przywożą kolejne uratowane koty i psy. Każdego miesiąca schronisko przyjmuje około 50-60 zwierząt, wiele ze stref działań wojennych.

Ludmiła Husejnowa, działaczka na rzecz praw człowieka, szefowa organizacji pozarządowej „Dalej, siostry!”

Zdjęcie: Sasha Maslov

Od początku okupacji, w 2014 r., aż do aresztowania w 2019 r. opiekowała się dziećmi z rozwiązanego sierocińca na okupowanym terytorium powiatu nowozazowskiego. Oprócz ubrań przywoziła ukraińskie książki i pocztówki z wolnego terytorium Ukrainy. Pomagała również ukraińskim wojskowym broniącym Mariupola. Podpisaną przez nich flagę zabrała na okupowane terytorium i ukryła. Rosjanom nie udało się jej znaleźć.

Po aresztowaniu w 2019 r. została przewieziona do „Izolacji”, tajnego więzienia w okupowanej przez Rosjan części Donbasu, a potem przeniesiona do donieckiego aresztu śledczego. 17 października 2022 r. zwolniono ją w ramach „wymiany kobiet”. Obecnie pracuje na rzecz ochrony praw ofiar przemocy seksualnej związanej z konfliktem zbrojnym, byłych więźniarek cywilnych i szuka możliwości wsparcia tych kobiet, które nadal są w niewoli lub pod okupacją. 6 grudnia stanęła na czele organizacji pozarządowej „Dalej, Siostry” zrzeszającej kobiety, które doświadczyły niewoli, przemocy seksualnej i tortur.

Partnerzy Nagrody „Portrety siostrzeństwa”:

  • Ambasada Ukrainy w Rzeczpospolitej Polskiej
  • Patronat Honorowy Prezydenta Miasta Sopot
  • Kulczyk Foundation
  • Przemysław Krych
  • Ulatowski Family Foundation
  • Federacja Przedsiębiorców Polskich
  • Fundacja PKO BP
  • Foundation Kredo
  • Fundacja Edukacja dla Demokracji
  • Polsko-Amerykańska Fundacja Wolności
  • Wspieramy Ukrainę
  • Żabka
  • YES
  • Nova Post
  • TVP Info
  • Biełsat TV
  • PAP
  • Onet
  • Espreso TV
  • NV.ua
  • New Eastern Europe
  • СУП
No items found.
Р Е К Л А М А
Dołącz do newslettera
Thank you! Your submission has been received!
Oops! Something went wrong while submitting the form.

Wesprzyj Sestry

Nawet mały wkład w prawdziwe dziennikarstwo pomaga demokracji przetrwać. Dołącz do nas i razem opowiemy światu inspirujące historie ludzi walczących o wolność!

Wpłać dotację
Marci Shore Donald Trump

W drugiej połowie 2014 r. otwarta konfrontacja pomiędzy milicją a uczestnikami protestów antyrządowych w centrum Kijowa wchodziła w ostatnią fazę. Uliczne bitwy wokół centralnego placu ukraińskiej stolicy przekształciły się w zabijanie demonstrantów. To wstrząsnęło Europą i na dziesięciolecia zmieniło kierunek politycznej historii tego kraju.

O wpływie tych wydarzeń na toczącą się za wschodnią granicą Polski wojnę, polityce Trumpa i metafizycznym rozgraniczeniu dobra i zła PAP rozmawia z amerykańską badaczką historii Europy Wschodniej.

Marci Shore. Zdjęcie: duh-i-litera.com

Ihor Usatenko (PAP): W swojej książce „Ukraińska noc” próbowała Pani pokazać wydarzenia Euromajdanu i rewolucji godności w Ukrainie nie tylko jako manifestację cywilizacyjnego wyboru obywateli, ale także jako zbiorowe doświadczenie, które zmieniało ludzi. Pisze Pani, że na samym początku tej historii, gdy [prorosyjski prezydent – red.] Wiktor Janukowycz nie podpisał w Wilnie umowy o stowarzyszeniu UE-Ukraina, nikt nie zamierzał umierać za Unię. Jednak później, wraz z narastaniem protestów i represji, Ukraińcy poczuli się podmiotem historii i nagle przezwyciężyli strach przed śmiercią. Po latach zaciętej walki kraj stoi u progu nieznanego. Czy wreszcie doszło do tego, że Zachód się zmęczył swoją misją obrony praw człowieka i ludzkiej godności? Co powinni robić Ukraińcy, którzy od 2014 roku rozpaczliwie próbują zachować obraz rozpadającego się świata?

Marci Shore: Ani Europa, ani Stany Zjednoczone nigdy nie były tym, co Ukraińcy (a może nie tylko Ukraińcy) sobie wyobrażali. Ten cały romantyczny obraz „Zachodu” zawsze był w jakimś sensie złudzeniem, którego nie wolno idealizować. Mój własny kraj, Ameryka – „land of the free and home of the brave” – też został zbudowany na niewolnictwie. Przypominam, że nasze oddziały wojskowe, które walczyły z hitlerowcami, były podzielone rasowo. U nas prawa przeciwko małżeństwom międzyrasowym, czyli przeciwko mieszaniu ras, obowiązywały do 1967 r. To aż 22 lata po pokonaniu nazistów.

Sama byłam niesamowicie oczarowana Majdanem właśnie dlatego, że to był ten magiczny moment, kiedy przypominasz sobie, że my, ludzie, jesteśmy zdolni do czegoś lepszego i większego. Pod tym względem Ukraińcy są nadal dzisiaj awangardą.

Jednym z najbardziej wyrazistych imperatywów moralnych powojennej Europy Zachodniej było hasło „Nigdy więcej”. Ta maksyma, swoisty symbol europejskiego modelu pamięci, miała zapobiegać powstawaniu nowych konfliktów w Europie i nie pozostawiała wątpliwości co do tego, która strona uosabiała zło i jakie działania były przestępcze. Dlaczego więc dekady później putinowskie zło, które otwarcie odwoływało się do mantry „Możemy powtórzyć”, jest teraz tak łatwo i tak aktywnie relatywizowane?

Hasło to tylko hasło. Łatwo coś takiego powiedzieć. Pamiętam, jak 20 lat temu rozmawiałam z Konstantym Gebertem o drażliwych wydarzeniach w Bośni na ruinach byłej Jugosławii. On był tam korespondentem wojennym pracującym dla „Gazety Wyborczej”. I Kostek, opowiadając o tym, co tam widział, powiedział: teraz wiemy, co znaczy „nigdy więcej”.

Znaczy to tylko tyle, że nigdy więcej nie pozwolimy, żeby Niemcy mordowali Żydów w swoich obozach w Polsce. Tyle. Nic więcej

Trzeba też pamiętać, że gdy mówimy: „nie ma wątpliwości, która strona jest zła”, to mamy na myśli, że prawda ta nie pozostawiała wątpliwości po II wojnie światowej, czyli patrząc ex post. Idealistyczny filozof Hegel pisał o tym tak: „Sowa Minerwy wylatuje tylko o zmierzchu”. Jesteśmy w stanie widzieć jasno, dopiero patrząc wstecz. Nie zapomnijmy, jak reagowali europejscy przywódcy na nazistowskie Niemcy w Monachium we wrześniu 1938 roku – podobnie do tego, jak zareagowali na aneksję Krymu przez Putina. O konferencji w Monachium mówi się po angielsku: „the appeasement at Munich”. Natomiast po czesku się mówi: „zrada v Mnichove”, czyli „zdrada w Monachium”.

Jeżeli chodzi o brak większego zaangażowania od strony „Zachodu” przeciw Rosji, nie jestem przekonana, że największy problem dzisiaj polega na relatywizowaniu putinowskiego zła. Mam raczej poczucie, chociaż nie byłabym w stanie tego udowodnić, że większymi problemami są tchórzostwo, egocentryzm, zaprzeczenie rzeczywistości w sensie freudowskim.

Jest Pani badaczką tradycji intelektualnej Europy Wschodniej i Środkowej. Właściwie ta ostatnia definicja, czyli „Europa Środkowa”, pierwotnie powstała jako konstrukt intelektualny. Milan Kundera pisał o niej jako o skradzionej Europejczykom części, która była mentalnie i kulturowo bliższa Zachodowi, ale militarnie podporządkowana ZSSR. Takie spojrzenie pomogło Polakom, Węgrom, Czechom i Słowakom powrócić do rodziny narodów europejskich. Jednak po okazaniu solidarności ten region wygląda na zmęczony wojną w Ukrainie i uchodźcami w swoich krajach. Opinia publiczna w Polsce dąży do ograniczenia lub wstrzymania pomocy Ukraińcom. W jakim stopniu procesy, które odbywają się w przestrzeni środkowoeuropejskiej, mają podłoże wewnętrzne, a w jakim są wynikiem prawicowo-populistycznego zwrotu w środku liberalnej demokracji?

„Europa Środkowa” w pojęciu Kundery zawsze była przedmiotem tęsknoty, czyli swojego rodzaju fantazmatem. Na seminarium w Użhorodzie w maju ubiegłego roku [pisarz] Jurko Prochasko mówił o Europie Środkowej jako o pięknym pojęciu metafizycznym. Ale jeżeli chodzi o przyczyny ograniczenia pomocy, to jest bardzo dobre pytanie, na które, obawiam się, nie mam dobrej odpowiedzi.

Oczywiście, są ludzie zmęczeni wojną, chociaż rozumiem, że brzmi to nieco groteskowo dla Ukraińców, którzy są, rzecz jasna, najbardziej zmęczeni, a jednak nadal walczą

Ale też mamy do czynienia z tym prawicowym zwrotem – Orbanem, Ficą i innymi. To z kolei jest związane z pytaniem o kruchość liberalnej demokracji. Ogólnie rzecz biorąc, po obu stronach Atlantyku długo mieliśmy zbyt duże zaufanie do teleologii liberalizmu. Jak mówił niedawno Iwan Krastew: „Liberałowie czują się zdradzeni przez historię. Ale historia nie jest niczyją żoną”.

Czy wraz z powrotem Trumpa do władzy dryf w prawo na całym świecie znajdzie nowy impuls?

Brak mi słów, by w pełni wyrazić, jak się czuję, będąc Amerykanką i obserwując to, co się dzieje w moim kraju. Przerażenie, obrzydzenie, wina, wstyd…

Jestem teraz w Toronto, i Kanadyjczycy mówią o strachu przed „zarażeniem”. I chyba słusznie. To jasne, że żyjemy w świecie, w którym kraje i miejsca są coraz ściślej połączone. „Za wolność waszą i naszą” jest hasłem XIX-wiecznym, ale powinno mieć coraz większe znaczenie dzisiaj, w wieku XXI. Przekonanie Trumpa, że wszystko mu wolno – oparte na dogmacie, o którym pisał Fiodor Dostojewski, że jeżeli Boga nie ma, to wszystko jest dozwolone – będzie miało złowrogi wpływ na cały świat.

Jedna z Pani książek została zatytułowana „Nowoczesność jako źródło cierpień”. Współczesny świat przynosi przeciętnemu człowiekowi dużo niepokoju i niepewności. Wielkie narracje i wyjaśniające schematy zawodzą, prawda może być z przedrostkiem post-, a ze względu na skokowy rozwój technologii czasem bardzo trudno wyrobić sobie zdanie na temat kolejnych globalnych wyzwań. Demagodzy grają na biegunowych argumentach, obiecując ludziom „pomoc w odzyskaniu kontroli” lub „odnaleźć proste odpowiedzi na złożone pytania”. Jak Pani zdaniem można przygotować się na zmiany, by uniknąć cierpień, przynajmniej moralnych?

Nie mogę przypisać sobie zasług za tytuł tej książki, która jest zbiorem esejów. Tytuł wymyślił Michał Sutowski, który je przetłumaczył. Nazwa oczywiście odnosi się do „Das Unbehagen in der Kultur” Zygmunta Freuda (pol. Kultura jako źródło cierpień).

W każdym razie, spoglądając na nasz okaleczony świat, jestem przerażona. Ostatnim kilku latom można by nadać podtytuł „windykacja neurotycznych katastrofistów”

Ciągle powraca mi aforyzm Stanisława Jerzego Leca: „Kiedy znalazłem się na dnie, usłyszałem pukanie od spodu”. Jeżeli chodzi o pytanie: „Co robić?” [odwołanie do książki Nikołaja Czernyszewskiego – PAP], to mogę tu podać dość banalne odpowiedzi. Trzeba spojrzeć na prawdę otwartymi oczami. Adam Michnik pisał z więzienia w 1985 roku w liście do Czesława Kiszczaka: „Są dwie rzeczy na tym świecie – niechaj usłyszy Pan tę nowinę – z których jedna nazywa się Zło, druga Dobro”.

Nie wolno wyrzekać się wiary, nawet wtedy, kiedy nie ma doskonałych, niewinnych wyborów, ponieważ różnica pomiędzy Dobrem a Złem naprawdę istnieje.

<frame>Marci Shore – amerykańska historyczka, badaczka historii Europy Wschodniej. Uzyskała tytuł magistra na Uniwersytecie w Toronto oraz doktora na Uniwersytecie Stanforda. Prowadzi zajęcia z nowożytnej historii intelektualnej Europy na Uniwersytecie Yale. Jest autorką książek „Kawior i popiół. Życie i śmierć pokolenia oczarowanych i rozczarowanych marksizmem”, „Smak popiołów”, „Nowoczesność jako źródło cierpień” oraz „Ukraińska noc. Rewolucja jako doświadczenie”. <frame>

Rozmawiał Ihor Usatenko(KARTON)

20
хв

Marci Shore: – Jako Amerykanka obserwuję to, co się dzieje w moim kraju, i czuję przerażenie, wstyd i obrzydzenie

Polska Agencja Prasowa
nagroda portrety siostrzeństwa

W ubiegłym roku redakcja Sestry.eu ustanowiła specjalną nagrodę – „Portrety Siostrzeństwa”, mającą doceniać kobiety, które poprzez swą aktywność obywatelską i gotowość do poświęceń robią, co w ich mocy, by pomóc tym, którym ta pomoc jest najbardziej potrzebna. Druga nagroda „Portrety Siostrzeństwa” potwierdza, że współpraca między Ukrainkami i Polkami jest trwała i może stać się solidnym fundamentem przyszłości naszych narodów.

Chyba żadna z nagród przyznawanych na świecie nie może pochwalić się tak szczerą, czułą, serdeczną i pozbawioną blichtru atmosferą, jaka panuje podczas wieczorów galowych "Portretów Siostrzeństwa"

W tym roku w Warszawie znów spotkały się kobiety o wielkim sercu i sile. Nie rywalizowały ze sobą, bo nauczyły się przekuwać swój lub cudzy ból w pomoc i współpracę. A słuchając ich publiczność przez cały wieczór płakała i przytulała się, bo żadne słowa nie oddadzą tego, co się czuje, jak uściski.

Laureatki tegorocznej nagrody "Portrety Sistrzeństwa": Olena Apchel (ngroda czytelniczek Sestry.eu), Mariana Mamonowa i Agnieszka Zach, Fot.Anna Liminowicz

Wśród Ukrainek zdobywczynią nagrody „Portrety Siostrzeństwa”, wyłonioną przez Kapitułę, została Mariana Mamonowa – za zaangażowanie w pomoc kobietom, które przeżyły rosyjską niewolę, a także matkom i żonom żołnierzy. Po powrocie z niewoli założyła fundację charytatywną, która realizuje projekt służący psychospołecznej rehabilitacji kobiet.

Mariana Mamonova, Zdjęcie: Adam Burakowski

Odbierając nagrodę, Mariana Mamonova powiedziała, że jest dumna z siebie, z najsilniejszej osoby na świecie - swojej małej córeczki, która w brzuchu matki przeżyła Mariupol i rosyjską niewolę oraz ze wszystkich kobiet, które są teraz w niewoli, zostały schwytane lub bronią Ukrainy oraz ze wszystkich, którzy pomagają Ukraińcom z zagranicy. Opowiedziała historię solidarności i siostrzeństwa z własnego życia:

- Kiedy byłam w niewoli, w mojej celi było 40 kobiet. Dostawałyśmy bardzo mało jedzenia. Wszystkie byłyśmy głodne, a kiedy jesteś w ciąży, chcesz jeść za dwoje. Dostawałyśmy chochlę zupy, w której pływały dwa kawałki ziemniaka. A kobiety, które były ze mną w celi, zwłaszcza te, które miały własne dzieci, wyjmowały po kawałku swojego ziemniaka i wkładały go do mojego talerza - opowiadała ze sceny.

Decyzją Kapituły polską zwyciężczynią została Agnieszka Zach – za niestrudzoną pomoc Ukraińcom w czasie wojny. Udzielała schronienia kobietom z dziećmi i nadal dostarcza pomoc humanitarną na linię frontu, uosabiając solidarność i wsparcie.

Dominika Kulczyk, członkini kapituły nagrody "Portrety Siostrzeństwa"nie kryła wzruszenia wręczając nagrodę Agnieszce Zach, Zdjęcie: Anna Liminowicz

- Przyjaciele, razem stanowimy potężną siłę. Strach jest niezwykłą bronią. Może sprawić, że milion ludzi stojących obok siebie uwierzy, że nie są sami. Ale jest nas tak wielu i wszyscy razem możemy powiedzieć „nie” złu. Nie milczę, nie zgadzam się, nie odejdę, nie porzucę. W dzisiejszych czasach to magiczne słowa, które mają wielką moc. Uwierzcie mi - zapewniła Agnieszka Zach.

W głosowaniu Czytelniczek i Czytelników wygrała Olena Apczel. Uhonorowali jej odwagę, wkład w kulturę i wolontariat podczas wojny. Jej historia jest inspirująca i uosabia siłę siostrzeństwa, które jednoczy kobiety w walce o sprawiedliwość i lepszą przyszłość.

Olena Apczel, Zdjecie: Adam Burakowski

Na scenie powiedziała: - Siła to kruchość, delikatność i prawo do bólu. Dla mnie to portret siostrzeństwa, dlatego chcę wymienić imiona kobiet - tych, z którymi połączył mnie los i tych, których już z nami nie ma. Dla mnie siostrzeństwo to przede wszystkim rzeczywistość, w której nie ma rywalizacji, w której stoimy ramię w ramię.

Przywołała ze sceny nazwiska polskich i ukraińskich kobiet, które w czasie wojny wykazały się nieobojętnością i odwagą w walce i tworzeniu. W szczególności imiona Wiktorii Ameliny i Iryny Cybuch, które zginęły z rąk Rosjan oraz Wiktorii Roschyny, która była torturowana w niewoli.

Wiesław Szczepański, wiceminister spraw zagranicznych, Zdjęcie: Anna Liminowicz
Wasyl Bodnar, ambasador Ukrainy w Polsce, Zdjęcie: Adam Burakowski

W uroczystości wzięli udział m.in. wiceminister spraw wewnętrznych Wiesław Szczepański oraz ambasador Ukrainy w Polsce Wasyl Bodnar.
Dominika Kulczyk, przedsiębiorczyni i filantropka, prezeska Kulczyk Foundation powiedziała: - Kiedyś zapytano mnie, z czego jestem najbardziej dumna, jakie jest moje największe życiowe osiągnięcie. Powiedziałam, że najważniejsze to mieć odwagę czuć. Dopóki czujemy, dopóki bije w nas serce, wiemy, dokąd prowadzi nas nasza droga. Kiedy otrzymałem straszną wiadomość o wybuchu pełnoskalowej wojny, byłam w swoim domu w Londynie. I zdałem sobie sprawę, że nie mogę już tam być. Całe doświadczenie moich babć i prababć bolało mnie, więc stworzyłyśmy zespół i zaczęłyśmy pomagać - siostra siostrze - aby ukraińskie kobiety czuły się w Polsce jak w domu.

Galę prowadzili Joanna Mosiej, redaktorka naczelna Sestry.eu i Żenia Klimakin, Zdjęcie: Anna Liminowicz
Wzruszajacym wykonaniem pieśni "Matko moja ja wiem" galę otworzyła Olena Klepa, dziennikarka Sestry.eu
Nominowane do nagrody „Portrety Siostrzeństwa”, Polska:
  • Anna Łazar, kuratorka, historyczka sztuki, tłumaczka
  • Monika Andruszewska, korespondentka wojenna i wolontariuszka
  • Anna Dąbrowska, prezeska Stowarzyszenia Homo Faber
  • Olga Piasecka-Nieć, psycholożka, prezeska Fundacji „Kocham Dębniki”
  • Anna Suska-Jakubowska
  • Agnieszka Zach, wolontariuszka
Nominowane do nagrody „Portrety Siostrzeństwa”, Ukraina:
  • Julia „Tajra” Pajewska, żołnierka, ratowniczka medyczna
  • Olena Apczel, reżyserka, żołnierka
  • Mariana Mamonowa, była więźniarka Kremla, psychoterapeutka, założycielka fundacji charytatywnej
  • Olga Rudniewa, dyrektorka generalna Superhumans Center
  • Ołeksandra Mezinowa, dyrektorka i założycielka schroniska dla zwierząt „Sirius”
  • Ludmiła Husejnowa, działaczka na rzecz praw człowieka, szefowa organizacji pozarządowej „Dalej, siostry!”
Adriana Porowska, wiecprezydentka Warszawy, wygłasza laudację na cześć Mariany Mamonowej, Zdjęcie: Adam Burakowski
    Laudację na cześć Oleny Apczel wygłosiła Magdalena Adamowicz, europosłanka i członkini siostrzeństwa. Nagrodę wręczył Tomasz Ulatowski, przedsiębiorca, filantrop, sponsor nagrody, który od samego początku  wspiera Sestry. Zdjęcie: Anna Liminowicz   
Olga Piasecka-Nieć, psycholożka, prezeska Fundacji „Kocham Dębniki”, Zdjęcie: Adam Burakowski
Ludmiła Husejnowa, działaczka na rzecz praw człowieka, szefowa organizacji pozarządowej „Dalej, siostry!”, Zdjęcie: Anna Liminowicz
Anna Łazar, kuratorka, historyczka sztuki, tłumaczka, Zdjęcie: Anna Liminowicz
Ołeksandra Mezinowa, dyrektorka i założycielka schroniska dla zwierząt „Sirius”, Zdjęcie: Anna Liminowicz
Anna Suska-Jakubowska z Kamiliańskiej Misji Pomocy Społecznej, Zdjęcie: Anna Liminowicz
Nieobecna na gali Julia „Tajra” Pajewska, żołnierka, ratowniczka medyczna, nagrała film z pozdrowieniami dla gości, Zdjecie: Adam Burakowski
Anna Dąbrowska, prezeska Stowarzyszenia Homo Faber, Zdjęcie: Anna Liminowicz
Prezentacja nieobecnej na gali Olgi Rudniewej, dyrektorki generalnej Superhumans Center, Zdjęcie Adam Burakowski
Monika Andruszewska, korespondentka wojenna i wolontariuszka, Zdjęcie: Anna Liminowicz
Występ trio Żorrzyny, które specjalnie dla Sestr przyjechało do  Warszawy z wojennego Czerkaskiego obwodu, Zdjęcie: Adam Burakowski
Laureatki nagrody "Portrety Siostrzeństwa", członkinie kapituły oraz dziennikarki i redaktorki serwisu Sestry.eu na scenie z trio Żorrzyna śpiewają "Imagine" Johna Lennona, Zdjęcie: Anna Liminowicz
Kapituła nagrody „Portrety Siostrzeństwa”:
  • Dominika Kulczyk, przedsiębiorczyni, prezeska Kulczyk Foundation
  • Agnieszka Holland, reżyserka filmowa
  • Kateryna Bodnar, żona Ambasadora Ukrainy w RP
  • Natalka Panczenko, liderka „Euromajdanu-Warszawa”, przewodnicząca zarządu Fundacji Stand with Ukraine
  • Adriana Porowska, Ministra ds Społeczeństwa Obywatelskiego
  • Myrosława Gongadze, szefowa rozgłośni Głosu Ameryki w Europie Wschodniej
  • Myrosława Keryk, prezeska zarządu Fundacji Ukraiński Dom
  • Bianka Zalewska, dziennikarka
  • Elwira Niewiera, reżyserka filmowa
  • Kateryna Głazkowa, dyrektorka wykonawcza Związku Przedsiębiorców Ukraińskich
  • Joanna Mosiej, redaktorka naczelna Sestry.eu
  • Maria Górska, redaktorka naczelna Slawa TV

Ubiegłorocznymi laureatkami zostały: Marta Majewska, burmistrzyni Hrubieszowa, która po ataku Rosji na Ukrainę w lutym 2022 roku zorganizowała w swoim mieście, 5 kilometrów od granicy z Ukrainą, ośrodek przyjmowania uchodźców, oraz Hałyna Andruszkowa i Wiktoria Batryn, matka i córka, założycielki Fundacji UNITERS, największego w Warszawie centrum tranzytowego dla wolontariuszy z całego świata.

20
хв

Sestry.eu ogłosiły laureatki tegorocznej nagrody „Portrety Siostrzeństwa”

Sestry

Możesz być zainteresowany...

Ексклюзив
20
хв

Sestry.eu ogłosiły laureatki tegorocznej nagrody „Portrety Siostrzeństwa”

Ексклюзив
20
хв

Gdybym poległa w Mariupolu, nie byłoby takich komentarzy

Ексклюзив
20
хв

Rosja może się zatrzymać, ale to nie znaczy, że wojna się skończy

Skontaktuj się z redakcją

Jesteśmy tutaj, aby słuchać i współpracować z naszą społecznością. Napisz do nas jeśli masz jakieś pytania, sugestie lub ciekawe pomysły na artykuły.

Napisz do nas
Article in progress